Waas ich mer…

Ach maegtje van dertieën

waat zeen dien gedachte

nów driej jaor nao tieën

begin se te smachte

de wils dien tówkoms zeen

’t is meujlik wachte

dra in ‘nen ómmezeen

kómme nów krachte

mer ’t viltj te bezeen

of dien lentenachte

zoe heerlik zeen t’rnao

es te ins wóls betrachte

dèk zul se trökzeen

soms mèt jammerklachte

nao det maegtje van dertieën

det zoe lestig kos wachte.

Theo Van Dael, Kinders.

===========================================================

Ich wei ’t nog good…

In de vreuge mörge van maondig 4 juni 1934 bèn ich geboren inne Geistinger Hei. Ich weit ’t nog good want ich bèn ‘r zelf biej gewaest. Mien aojers woeëndjen in ein aod boorderieke det ze mèt besjeie middelen hajen opgeknaptj. En ómdet ze vermoedje det ze eine vröchtbaren tied in hun nachtkwarteer ginge doorbringe, haje ze bove oppe zölder twieë slaopkaemerkes gemaaktj, gesjeie door ein steinse moor. Ein kamer waas veur de maegtjes en ein veur de jónges. Ziej zelf slepen oppen opkelder. In totaal krege ze nege wichter en ich waas de middelste…dus veer veur mich en veer achter mich. Niks spissjiaals mer ich höb det altied es ein unieke plaats in oos wichter-rangsjikking gevónje.

Mien aodste zöster heet det zoe dèk vertèldj…ziej slepe dus boven en wiej ze smörges nao ónger kwome laag mam in ’t bèd en haaj ze e kindtje gekrege. Alles gebeurdje in stilte want mien mam det waas ein tei. Diej heel biej elke weej de luppe stief opein. Vader haaj de wiesvrouw gehooldj. Diej waas al get gewindj kwa wichter oppe waereldj zètte. Mer zoe ’nen dikke brok wiej ich…det haaj ze nog noeëts mètgemaaktj. “Allee Nilke! Nog eine kieër good pese want det is eine jaap deze kieër!” En mam peesdje de gal oet häör lichaam en diej gal waas ich.

In vreuger tieje waerdje de wichter nog neet gewoge. Ze sjadje de boreling of vergeleken det mèt e paar kilo sókker of mael. De vreutelvrouw vertèldje laterhaer teengen ederein det ze zoe ‘nen dikke nog noeëts haaj gehooldj. ‘Zeker vief kilo’ meindje ze en det meindje ze!

En terwiel det de verloskundige dao ónger nog bezig waas mèt naoldj en draod, laag ich in miene bloeëte flikker op mam häör werm borste. “Hae zeuktj al” bewónjerdje ze mien gosting in ‘ne mèlkborrel. Ze haje mich twieë kieëre ferm op mien bille mótte meppe ieër ich de móndj ope deeg en mich leet huuere. “Dit is nummer vief en es ‘r nog ins zoe ‘nen dikke mós kómme, den blieftj neet veul mie van uch euver” meindje de wiesvrouw. En toen zag mam get waat allein ein echte moder kan zègke: “Ich wil ‘r twelf…wiej de twelf apostele!” De naoldj veel effe stil: “Huuertj gae det Zjeng? Hiej stuit nogal get op ’t program!” En vader Zjeng zag zjust wiej ’t waas: “Och…ziej heet ’t gaer en ich doon ’t gaer!”

Veur mich waas Thieu, Mia, Wim en Truike…nao mich kwaam Christin, Liza, Zjeanneke en Zjanke en wiej ich al aangehooldj höb…toen waas ’t kinjermasjienke verslete.

Ich bèn nów dik zeven en tachtig en al mieë es dertig jaor op pensjioeên. Eine mins maaktj get mèt in zie laeve det hiej of dao nog effe blieftj plekke, mer meistal verlore geit. Opsjrieve waat m’n belaeftj in ’t good en in ’t kwaod is de bèste maneer óm in laeve te blieve biej minse diej nao ós kómmen en ’t gaer nog ins allemaol wille wete…

Kinders, Theo Van Dael.

===========================================================

ES…es…es…

 

Es ein eike mèt dun sjaelke

briktj veul sneller es gedachtj

baeter haaj diej hoon mèt lègke

nog ‘nen daag of twieë gewachtj

Es ‘ne biefstök al geit ruke

inne keulkast weggelagdj

waas det twieë daag ieëder braoje

baeter toch es nów gezagdj

Es ‘ne jóng in al zien gloriej

mèt zie maegtje toltj en lachtj

plichsbesef neet tot hum doordringtj

weurtj hae noeëts waat ziej betrachtj.